Το έργο αυτό γράφτηκε για το ραδιόφωνο.

Τέσσερις  φοιτητές ζουν τις πρώτες τους  εμπειρίες  στον έρωτα. Δύο κοπέλες και δυο άντρες. Το μήλο της έριδος είναι ένας μεγαλύτερος άντρας εκτός πανεπιστημιακού χώρου. Η μια η κοπέλα ήταν ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα αλλά λόγω του ότι οι γονείς της, της άσκησαν πίεση τον παράτησε.  Αυτό  δεν το ξεπέρασε  ούτε  ο  ένας ούτε  η  άλλη.  Μετά  από  τρία χρόνια  γνώρισε  μια άλλη κοπέλα σε ένα μπαρ και άρχισε κάτι να γίνεται μέσα τους. Όταν όμως  η πρώην το μαθαίνει, αρχίζουν τα προβλήματα και τα ψέματα.

Οι χαρακτήρες

Νίκη: Η Νίκη είναι η κοπέλα που ερωτεύεται το Μάριο στο μπαρ. Όμορφη γεμάτη ζωντάνια και θέληση για την ζωή. Επαναστάτρια. (20 χρονών)

Άντρεα: Η  Άντρεα  είναι η πρώην του Μάριου.  Χώρισε  λόγω πιέσεων από τους γονείς της. Αυτή ήταν 18 ετών και ο Μάριος 30. Συντηρητική. Δεν της αρέσει που ο Μάριος ερωτεύτηκε την φίλη της και αρχίζει να διαβάλλει την σχέση τους. (20 χρονών)

Κυριάκος: Συμφοιτητής των καπέλων ερωτευμένος με την Άντρεα. (20 χρονών)

Παύλος: Ευαίσθητος. Συμφοιτητής των κοριτσιών και κολλητός με τη Νίκη. Δυσπιστεί στην πλεκτάνη και παίζει καθοριστικό ρόλο στην λύση της υπόθεσης. (20 χρονών)

Μάριος: Το μήλο της έριδος για τις δύο κοπέλες. Ελεύθερο πνεύμα, πολύπλευρος, ερωτικός. (33 χρονών)

Κυρία Γεωργία: Η μητέρα της Άντρεας. Καταπιεστική συντηρητική. Αρχηγός της οικογένειας (50 χρονών)

Κύριος Σπύρος: Ο πατέρας της Άντρεας. Είναι πιο διαλλακτικός αλλά χειραγωγείται από την γυναίκα του. (50 χρονών)

Σκηνή 1

(έξω στη φύση – αργός ρυθμός στο λόγο)

Άντρεα: Νομίζω είμαι ευτυχισμένη.

Μάριος: Αγάπη μου, είναι το πιο όμορφο πράγμα που άκουσα στη ζωή μου.

Άντρεα: Αγκάλιασέ με!

Μάριος: Μπορώ να σε κρατάω στην αγκαλιά μου μια ζωή. (μουσική) Είμαι 30 χρονών και αυτό που ζω μαζί σου με κάνει και τα χάνω. Θέλω να να είμαι κοντά σου όλες τις στιγμές. Λες και ξαναγεννήθηκα και τώρα είναι η ώρα να περπατήσω ξανά. Να σε προστατεύω.

Άντρεα: Τι άλλο θέλει ένα κορίτσι 18 χρονών; Έναν άντρα να την κρατάει αγκαλιά και να της λέει αυτά. Πως να μην είμαι ευτυχισμένη; Φίλα με.

(μετά απο λίγο ακούγεται ήχος αυτοκινήτου)

Άντρεα: Μας τύφλωσε αυτό το αυτοκίνητο. Ποιος είναι; Το ξέρω αυτό το αυτοκίνητο. Ωχ νομίζω είναι του θείου μου. Ο θείος μου. Μας είδε!

Μάριος: Έλα στο στήθος μου, μη κοιτάς το φως. Έφυγε.

Άντρεα: Μας είδε;

Μάριος: Και αν μας είδε τι; Είμαι το αγόρι σου. Ο άντρας σου.

Άντρεα: Μάριε, δεν καταλαβαίνεις. Η μάνα μου είναι τσάρος. Θα το πει της μάνας μου. Δεν θα με αφήσει στην ησυχία μου αν μάθει ότι ερωτεύτηκα ένα 12 χρόνια μεγαλύτερο μου και έχω ακόμα σπουδές να κάνω.

Μάριος: Και που εμποδίζω σ’ αυτό; Και πως θα το καταλάβει ότι είμαι 12 χρόνια μεγαλύτερός σου αν δεν της το πούμε. Ο θείος σου δεν το ξέρει. Και είσαι τόσο σίγουρη ότι κατάλαβε ποια είναι εδώ και υπάρχουν τόσα ίδια αυτοκίνητα. Αγάπη μου, ηρέμησε!

Άντρεα: Δεν καταλαβαίνεις.

Μάριος: Τρεις μήνες μαζί δεν θά πρεπε να αρχίσω κάτι να καταλαβαίνω; (παύση) Έλα μη μου φοβάσαι. Εγώ είμαι ο πρώτος που θέλει να τελειώσεις τις σπουδές σου.

Άντρεα: Θέλω να πάω σπίτι μου.

(μουσική)

Σκηνή 2

Κυρία Γεωργία: Θα σου κάνω μια λίστα με πράγματα που χρειάζομαι να πας να μου τα φέρεις. Θα καταπλήξω τον αδελφό σου και τη Μαρία με αυτό το μενού που αποφάσισα να φτιάξω για το Σάββατο.

Κύριος Σπύρος: Κοίταξε να είναι το φαγητό στην ώρα του και την γευσιγνωσία άσε την στην κρίση του δικού μας στόματος.

Κυρία Γεωργία: Τι αναιδής που είσαι. Πότε δεν σου άρεσε το φαγητό μου; Αν δεν σου αρέσει τότε να πας να ψαχτείς αλλού. Ο θεός να σε ελεήσει.

Κύριος Σπύρος: (γελάει) Πόσο μ’ αρέσει να πειράζεσαι.

Κυρία Γεωργία: Το πείραγμα έχει τα όρια του. Και εμένα να μην με ξανά πειράξεις και προπαντός μπροστά στη κόρη σου. Έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες. Και που έχει πάει; Σου είπε; Εσένα που σ’ έχει για ήρωα.

Κύριος Σπύρος: Εγώ δεν της γίνομαι στενός κορσές.

Κυρία Γεωργία: Η μάνα έχει δικαιώματα. Τις κόρες τις ξέρουμε καλύτερα. Εσείς οι πατεράδες είστε για να τα διαλύετε.

Κύριος Σπύρος: Η απάντηση μου είναι το χαμόγελό μου και πάω να τηλεφωνήσω του αδελφού μου να τον θυμίσω για το Σάββατο.

Κυρία Γεωργία: Και να μην ξεχάσεις να πας να μου φέρεις τα υλικά.

Κύριος Σπύρος: Βραδιάτικα;

Κυρία Γεωργία: Αύριο πρωί!

(ήχος πόρτας)

Άντρεα: Καλησπέρα.

Κυρία Γεωργία: Καλώς τηνε! Που ήσουνα τέτοια ώρα; Και γιατί τέτοια μούτρα;

Άντρεα: Άσε με ρε μαμά που θα μου κάνεις ανάκριση. Πάω στο δωμάτιο μου.

Κυρία Γεωργία: Από έξω αμέσως στο δωμάτιο. Εγώ δεν υπάρχω! Να μου δώσεις μια ενημέρωση. Να ξέρω τι σου γίνεται. Ντροπή σου.

Κύριος Σπύρος: Τι φωνάζεις;

Κυρία Γεωργία: Ήρθε η κόρη σου. Κατευθείαν στο δωμάτιο της. Ούτε να μας πει που ήταν.

Κύριος Σπύρος: (ήχος πληκτρολογίου τηλεφώνου) Έλα Κώστα. Τι κάνετε; Σε παίρνω να σε θυμίσω για το Σάββατο το βράδυ. Που ήσουνα; Όχι η Άντρεα είναι εδώ. Πριν καμιά ώρα όχι. Τώρα ήρθε. Καλά θα την ρωτήσω. Λάθος θα κανες. Εντάξει εντάξει. Θα τα πούμε το Σάββατο.

Κυρία Γεωργία: Γιατί άλλαξες μούτρα; Τι σου είπε; Και γιατί μιλούσατε για την Άντρεα; Πες μου.

Κύριος Σπύρος: Λέει ότι την είδε με ένα παιδί.

Κυρία Γεωργία: Τι παιδί; Που;

Κύριος Σπύρος: Δεν μου είπε.

Κυρία Γεωργία: Γιατί δεν ρώτησες; Δώσε μου το τηλέφωνο να τον πάρω.

Κύριος Σπύρος: Άσε το τηλέφωνο. Θα της μιλήσω εγώ.

(μπαίνει η Άντρεα)

Άντρεα: Τι πάθατε;

Κυρία Γεωργία: Έλα δω. Που ήσουνα και με ποιον ήσουνα;

Άντρεα: Τι εννοείς;

Κυρία Γεωργία: Ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αγαπάει και τον νοικοκύρη.

Κύριος Σπύρος: Άσε το παιδί να μιλήσει.

Κύρια Γεωργία: Τίποτα να μη πει. Να αφήσει τους έρωτες, έχει σπουδές.

Άντρεα: Είσαι απαίσια.

Κυρία Γεωργία: (την χαστουκίζει) Αυτό, για να σου κατέβει το μυαλό.

(μουσική)

Σκηνή 3

Άντρεα: Δεν αντέχω. Αν μάθει ότι με περνάει και 12 χρόνια θα με σκοτώσει. Δεν θέλει να ακούσει. Πονάω πολύ.

Νίκη: Μίλησες με το Μάριο μετά από αυτό;

Άντρεα: Όχι. Δεν μπορώ. Νιώθω πολύ πίεση. Θα σκάσω.

Νίκη: Αχ φίλη, ηρέμησε. Όλα θα παν καλά.

Άντρεα: Δεν μπορώ να ζήσω με αυτό το φόβο. Θα χωρίσω.

Νίκη: Τώρα λες ότι θέλεις. Ακόμα δεν μας γνώρισες αυτόν τον γόη.

Άντρεα: Και φοβάμαι ότι δεν θα τον γνωρίσετε ποτέ. Θα του πω να χωρίσουμε. Δεν αντέχω να τον δω. Θα του στείλω μήνυμα. Και θα τον διαγράψω. Φοβάμαι.

Νίκη: Αυτά είναι βλακείες. Θα ηρεμήσεις και θα δούμε τι θα κάνουμε. Έλα σκούπισε τα μάτια σου, ήρθαν τα παιδιά να διαβάσουμε.

(μπαίνουν ο Παύλος και ο Κυριάκος)

Παύλος: Χαίρεται.

Κυριάκος: Τι έπαθες Άντρεα;

Νίκη: Παιδιά έχουμε πολύ διάβασμα. Άντρεα πήγαινε στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου και πρέπει να αρχίσουμε.

Άντρεα: Πάω και έρχομαι σε λίγο.

Κυριάκος: Τι έπαθε;

Νίκη: Δεν θέλω να σας πω. Θα της περάσει.

Παύλος: Με τον γκόμενο; Σίγουρα θα την παράτησε. 12 χρόνια μεγαλύτερος το παίζει και ώριμος.

Νίκη: Μη βγάζεις συμπεράσματα χωρίς να ξέρεις.

Κυριάκος: Έχει εμάς τα κουκλιά και ψάχνει αλλού.

Νίκη: Ευκαιρία έψαχνες εσύ. Δεν πάει έτσι το πράγμα.

Κυριάκος: Και πως πάει; Είμαι ερωτευμένος μαζί της και δεν γυρνάει να με δει.

Νίκη: Αν ήσουν ερωτευμένος δεν θα βγαζες κακία.

Παυλος: Δεν είναι κακία αυτό που βγάζει ο Κυριάκος. Δεν ξέρεις εσύ τι σημαίνει να μην ανταποκρίνεται το πρόσωπο.

Νίκη: Έλα ρε Παύλο, έμπειρε ερωτιάρη. (μπαίνει η Άντρεα) Έλα σιωπή τώρα. Άστε να το χειριστώ εγώ. Εσείς μόνο το μάθημα. Είσαι καλύτερα;

Άντρεα: Έστειλα μήνυμα…

(μουσική….)

Νίκη: ΟΚ! Δεν αρχίζουμε λέω εγώ. Δεν θα προλάβουμε.

Σκηνή 4

Μάριος: (…ήχος μηνύματος – το διαβάζει) Μάριε γεια σου. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πολύ δύσκολο. Το ξέρω ότι θα το μετανιώσω αλλά δεν νιώθω πια τίποτε και θέλω να το αφήσουμε ως εδώ.

Τι είναι αυτό τώρα; (ήχος πληκτρολόγησης – ήχος τηλεφωνήματος…) Δεν απαντά.

Σκηνή 5

(…ήχος δόνησης αθόρυβου τηλεφώνου)

Νίκη: Το τηλέφωνο σου Άντρεα.

Άντρεα: Το είδα.

Νίκη: Πήγαινε στο σαλόνι να μιλήσεις.

Άντρεα: Θα τον πάρω μετά

Κυριάκος: Κορίτσια, τι θα γίνει; Θα μιλάμε;

Παύλος: Αυτά που είναι στη σελίδα 34 είναι στην ύλη;

Νίκη: Όχι οι 34-35-36 δεν είναι μέσα.

Παύλος: Ευτυχώς. Δεν τα πολυκατάλαβα αυτά.

(μουσική)

Σκηνή 6

(3 χρόνια μετά)

Μια φωνή από μικρόφωνο: … μετά απο τέσσερα χρόνια σκλήρα. Εύχομαι τα εφόδια που πήρατε να είναι πάντα φάρος. Εδώ η τελετή έχει φτάσει στο τέλος της. Καλή σταδιοδρομία στους νέους απόφοιτούς μας.

(ήχοι από κομφετί)

Όλοι: Συγχαρητήρια μπράβο!!!

Κυρία Γεωργία: Τι συγκίνηση είναι αυτή; Το μικρό σου το κοριτσάκι να παίρνει το πτυχίο του. Δεν μπορώ να κρατηθώ.

Κύριος Σπύρος: Μπράβο Άντρεα μου. Λατρεία μου. Μικρέ μου θησαυρέ.

Άντρεα: Μαμά, μπαμπά.

Κυρία Γεωργία: Κορίτσι μου τι συγκίνηση! Συγχαρητήρια!!

Κύριος Σπύρος: Θησαυρέ μου! (τη φιλάει)

Κυρία Γεωργία: Κυριάκο μου, λεβέντη μου. Συγχαρητήρια! (τον φιλάει)

Κύριος Σπύρος: Συγχαρητήρια παιδί μου.

Κυριάκος: Σας ευχαριστώ πολύ, και συγχαρητήρια για… το κορίτσι μας.

Κυρία Γεωργία: Λάμπετε μαζί

Άντρεα: Μαμά, κόψε κάτι.

Κυρία Γεωργία: Εγώ αυτό που βλέπω, το λέω.

Άντρεα: Λοιπόν, φεύγουμε Κυριάκο. Που είναι οι γονείς σου;

Κυριάκος: Α, να τους εκεί.

Κυρία Γεωργία: Θα ρθω να τους συγχαρώ.

Άντρεα: Να κάτσεις εκεί που κάθεσαι. Μπαμπά πάρ’ την και φύγετε σε παρακαλώ.

Κυρία Γεωργία: Τι γλώσσα είναι αυτή μέρα ευτυχίας;

Κύριος Σπύρος: Πάμε Γεωργία μου. Να προσέχετε!

Κυριάκος: Μείνετε ήσυχοι. Σήμερα πήρα και το δώρο από τους γονείς μου. Ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Θα την προσέχω.

Κύριος Σπύρος: Αααα απίστευτοι οι γονείς σου. Να οδηγείς προσεχτικά.

Κυρία Γεωργία: Ο θεός μαζί σας αγάπες μου. (η Άντρεα και ο Κυριάκος φεύγουν) Αυτός είναι η σωστή επιλογή για την κόρη μας.

Κύριος Σπύρος: Ξέρεις τι πεθύμησα;

Κυρία Γεωργία: Τι;

Κύριος Σπύρος: Να ζήσουμε μια βραδιά σαν ερωτευμένοι και πάλι.

Κυρία Γεωργία: Γερνάς και μυαλό δεν βάζεις. Πάμε σπίτι.

Σκηνή 7

(στο αυτοκίνητο – οδηγώντας – ήχος αυτοκινήτου στο δρόμο)

Κυριάκος: Καλά δεν είναι τέλειο;

Άντρεα: Πολύ. Θα τηλεφωνήσω της Νίκης να μου πουν που είναι να πάμε.

Κυριάκος: Άσε τη Νίκη και ας μείνουμε μόνοι μας απόψε.

Άντρεα: Κυριάκο, είναι η νύκτα της αποφοίτησής μας, όχι του γάμου μας.

Κυριάκος: Ε και τι μ’ αυτό, σήμερα έχω καινούργιο αυτοκίνητο, πηρά πτυχίο, έχω εσένα. Τίποτα δεν μου λείπει. Είμαι ευτυχισμένος. Αυτό θέλω να το ζήσω μόνο μαζί σου.

Άντρεα: Ας ζήσεις αύριο αυτή την μεγαλειώδη νύκτα. Δεν θα χαθούμε.

(τηλεφωνά της Νίκης – ήχος τηλεφωνήματος)

Νίκη: (φωνή από την άλλη γραμμή) Έλα που είστε;

Άντρεα: Εσείς που πήγατε; Είμαστε στο αυτοκίνητο και θα ρθούμε εκεί που αποφασίσατε να πάτε.

Κυρίακος: Άντρεα τώρα τι είπαμε;

Άντρεα: Για πες που θα πάτε;

Νίκη: Πάω τώρα στη “πόρτα”, με περιμένει εκεί ο Παύλος. Είναι το μπαρ που είναι τέρμα της οδού Σανταρόζα. Το ξέρετε;

Κυριάκος: Και ούτε θα το μάθουμε.

Νίκη: Τι λέει ο Κυριάκος;

Άντρεα: Ερχόμαστε λέει, θα το βρει στο google maps.

Νίκη: ΟΚ, τα λέμε εκεί. (κλείνουν το τηλέφωνο)

Κυριάκος: Τι ήταν τώρα αυτό;

Άντρεα: Το πρέπον.

Κυριάκος: Το πρέπον; Μάλιστα πτυχιούχα. Το πρέπον όμως θα έπρεπε να το συμφωνούσαμε.

Άντρεα: Αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα γλυκέ μου.

Κυριάκος: Τι έχεις πάθει; Θες να χαλάσεις τη βραδιά;

Άντρεα: Η βραδιά άλλα χρειάζεται και άλλα της επιβάλλεις.

Κυριάκος: Είναι επιβολή να κάνουμε κάτι μαζί. Και ας πάμε να τους βρούμε αργότερα.

Άντρεα: Το αργότερα μπορεί να ναι αργά.

Κυριάκος: Όταν θέλεις κάτι το αργότερα ποτέ δεν είναι αργά.

Άντρεα: Τι θες να πεις;

Κυριάκος: Λοιπόν, σου χω μια έκπληξη, δεν θέλω να μου το χαλάσεις. Και θα σε πάω εκεί. Τέλος.

(μουσική: το “avec le temps”….)

Σκηνή 8

(….η μουσική συνεχίζεται στη σκηνή 8)

Νίκη: Παύλο!

Παύλος: Γεια σου Νίκη. Βλέπεις πουθενά τους υπόλοιπους;

Νίκη: Να τους εκεί. Πάμε.

Παύλος: Γεια σας παιδιά. Πρώτη φορά έρχομαι σ’ αυτό το μπαρ.

Νίκη: Και γω. Ωραίος κόσμος εδώ.

Παυλος: Ωραίοι άντρες.

Νίκη: (γελάει) Α ρε Παυλάκο.

Παυλος: Παύλος παρακαλώ. Δεν σημαίνει ότι αποδέχτηκα τον εαυτό μου πρέπει να  σμικρυνθώ  στα ματάκια σας. Αντίθετα, είμαι σε κανονικό μέγεθος.

Νίκη: Άξιος ο τίτλος του πτυχίου σου. (γελάει) Και στα προσωπικά σου.

Παύλος: Η Άντρεα και ο Κυριάκος που είναι γιατί δεν ήρθαν ακόμα;

Νίκη: Μου τηλεφώνησαν και τους είπα που είμαστε και μου είπαν θα έρθουν.

Άλλες φωνές: Στην υγειά μας! Καλή μας σταδιοδρομία παιδιά. Συγχαρητήρια μας!

Παύλος: Στην υγεία μας.

Νίκη: Γρήγορα με δουλειές!!!

(αλλαγή μουσικής – σε κάτι πιο ευχάριστο)

Παύλος: Νίκη, κοίτα στο μπαρ.

Νίκη: Τον είδα. Πολύ ωραίος άντρας.

Παύλος: Εμένα ή εσένα;

Νίκη: Εμένα! (γελάει)

Παύλος: Άντε τι σε βλέπω τότε. Κάνε κίνηση.

Νίκη: Απόψε είναι η νύχτα μου.

Παύλος: Έτσι σε θέλω.

Νίκη: Πάω. Όχι άστο.

Παύλος: Νόμιζα ότι είσαι πιο τολμηρή.

Νίκη: Έφυγα!! (χρόνος για πλησίασμα) Γεια σου. Είναι ελεύθερο το σκαμπό;

Μάριος: Ναι.

Νίκη: Και το από κει;

Μάριος: Ναι! Είμαι μόνος μου.

Νίκη: (στον μπάρμαν) Ένα gin and tonic παρακαλώ. (στο Μάριο) Νίκη, χάρηκα!

Μάριος: Μάριος.

Νίκη: Ωραίο τραγούδι, ε;

Μάριος: Καλό είναι.

Νίκη: Ωραία. (παύση) Συγγνώμη για την ενόχληση. Ήρθα να πάρω ποτό και θα πάω στην παρέα μου. Να σε αφήσω να τα πεις με την παρέα σου.

Μάριος: Μα δεν είμαι με παρέα.

Νίκη: Κι ο εαυτός σου τι είναι;

Μάριος: Επιθετικό χιούμορ;

Νίκη: Όταν βρεις άμυνες κάνεις επίθεση!

Μάριος: Για ξύπνα με.

Νίκη: Τι εννοείς;

Μάριος: Μάριος, χάρηκα!

Νίκη: Νίκη, παρομοίως!

Μάριος: Ωραίο τραγούδι, ε;

Νίκη: Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως;

Μάριος: Η επανεκκίνηση μιας ευκαιρίας.

Νίκη: Μ’ αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι!

Μάριος: Έχεις ωραία μάτια.

Νίκη: Μ’ αρέσει που τα πρόσεξες.

Μάριος: Και απ’ ότι φαίνεται και ωραίο μυαλό.

Νίκη: Η σπίθα των ματιών, η διέξοδός του.

Μάριος: Έχω την εντύπωση ότι δεν θα γλιτώσω εύκολα.

Νίκη: Αν πέσεις στην μάχη.

Μάριος: Δεν έχω περιθώρια να το σκεφτώ.

Νίκη: Ούτε και γω….

(δυναμώνει η μουσική)

Σκηνή 9

Νίκη: Και μετά μιλούσαμε για ώρες και μετά… φιληθήκαμε και ήταν τόσο υπέροχα. Μιλούσαμε όλο το βράδυ. Τον λένε Μάριο. Μάριε Μάριε Μάριε. Αχ Άντρεα είμαι ερωτευμένη.

Άντρεα: Έχει Facebook; Θέλω να δω αυτόν τον άντρα που πήρε τα μυαλά της φίλης μου.

Νίκη: Δεν τον ρώτησα καν. Δεν ξέρω το επίθετό του. (γελάει) Μίλησαν οι ψυχές μας, αυτά δεν χρειάστηκαν.

Άντρεα: Τι ωραία. Πολύ χαίρομαι. Πότε θα τον ξαναδείς;

Νίκη: Σήμερα. Θα συναντηθούμε το απόγευμα. Εσείς που πήγατε; Γιατί δεν ήρθατε;

Άντρεα: Με πήγε στο διαμέρισμά του και μου είχε ετοιμάσει δείπνο. Νίκη, δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν έχω ξανανιώσει κάτι απο τότε.

Νίκη: Το ξέρω και το δίκαιο είναι να του το πεις. Ο Κυριάκος σε ερωτεύτηκε από την πρώτη φορά που σε είδε. Πως έγιναν έτσι τα πράγματα;

Άντρεα: Ναι. Σκέφτομαι ότι θέλω να ξαναδώ τον…

(κτυπάει το τηλέφωνο της Νίκης)

Νίκη: Με συγχωρείς. Ο Μάριος. (απαντάει) Παρακαλώ! Ναι. Κοιμήθηκα καλά. Εσύ; Τι; Τώρα; Είμαι σε μια φίλη μου. Ναι έλα. Δυο λεπτά! (στην Άντρεα) Πως είναι η οδός σας; Θα έρθει να με πάρει.

Άντρεα: Περικλέους 7.

Νίκη: Περικλέους 7. Κοντά στο δεύτερο Λύκειο. Την ξέρεις; ΟΚ σε 10 λεπτά. Είσαι κοντά. Σε περιμένω. Γεια. (κλείνει το τηλέφωνο) Δεν το πιστεύω αυτό που ζω.

Άντρεα: Πολύ χαίρομαι για σένα.

Νίκη: Λοιπόν κατεβαίνω κάτω να περιμένω. (φιλιούνται)

Άντρεα: Καλά να περάσετε!! (μένει μόνη της και μουρμουράει το “αν είχες έρθει πιο νωρίς”) Πως  μου ρθε  τώρα  αυτό; (ακούγεται μηχανή από έξω) Ήρθε! Για να τον δω…. ο Μάριος… μου είναι αυτός; Τι να κάνω τώρα; Τα νεύρα μου. Γιατί; Γιατί θεέ μου; Βοήθεια! Βοήθειά!!!!!

(μουσική)

Σκηνή 10

(σε ένα καφέ)

Παύλος: Τι τρέχει Άντρεα και είσαι τόσο αναστατωμένη; Και γιατί δεν απαντούσες το τηλέφωνο και τα μηνύματα όλη τη βδομάδα;

Άντρεα: Παύλο δεν ξέρω πως να στο πω; Έχει να κάνει με την Νίκη και το καινούργιο της φίλο. Δεν θα στα πολυλογήσω. Την επόμενη μέρα της αποφοίτησης ήρθε σπίτι μου και την πήρε τηλέφωνο αυτός και ήρθε και την πήρε από το σπίτι μου. Δεν μου τον σύστησε αλλά τον είδα από το παράθυρο του δωματίου μου. Κάτι μου θύμισε. Δεν μπορούσα να θυμηθώ. Έσπασα τον μυαλό μου μέχρι που μετά πήγα για καφέ στη ξαδέλφη μου, την Φάνη. Την ξέρεις. Και εκεί θυμήθηκα. Αυτός ο τύπος τα είχε με την ξαδέλφη μου. Και της έκανε τη ζωή μαρτύριο. Δεν μπορώ να ξεπεράσω ακόμα την κατάσταση που έφτανε η ξαδέλφη μου και έπρεπε να την συνεφέρουμε.

Παύλος: Πότε έγινε αυτό; Γιατί δεν μας είπες τίποτα όταν συνέβαινε;

Άντρεα: Είχαμε αποφασίσει οικογενειακώς να μην πούμε τίποτα. Γι’ αυτό είμαι αναστατωμένη. Αυτό που σου λέω τώρα είναι εφτασφράγιστο μυστικό και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Μόνο εσένα θα μπορούσα να το πω. Ούτε του Κυριάκου το είπα και δεν ξέρω τώρα πως θα του δικαιολογηθώ που μια βδομάδα τον απόφευγα. Αχ Μάρι….ε Παύλο. Από την αναστάτωσή μου λέω άλλα των άλλων.

Παύλος: Έλα ηρέμησε. Πρώτη φορά σε βλέπω σε τέτοια κατάσταση.

Άντρεα: Έσπασα Παύλο, έσπασα. Πόσα να κρατάω μέσα μου; Και θέλω να τη βοηθήσω. Να μη δω τη φίλη μου να περνάει τα ίδια.

Παύλος: Η Νίκη είναι πάρα πολύ καλά. Θα κάνει και αίτηση για μεταπτυχιακό και απ’ ότι μου είπε, ο Μάριος θα την στηρίξει.

Άντρεα: Αυτά είναι κόλπα. Μετά θα την παρατήσει θα την κάνει κουρέλι και θα της καταστρέψει τα όνειρά της.

Παύλος: Τον έχω γνωρίσει και δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο.

Άντρεα: Πότε τον γνώρισες;

Παύλος: Βγήκαμε την Τετάρτη όλοι μαζί. Σου τηλεφωνούσε η Νίκη και εσύ δεν απαντούσες. Ήρθε και ο Κυριάκος για λίγο αλλά ήταν πολύ πεσμένος και έφυγε. Του είπα σήμερα ότι θα συναντηθούμε και θα ρθεί σε λίγο εδώ. Σε παρακαλώ μην αντιδράσεις. Θέλω να σε βοηθήσω με το θέμα σου. Νομίζω πρέπει να ξέρει και ο Κυριάκος. Για να βοηθήσουμε καλύτερα.

Άντρεα: Δεν ξέρω. Και δεν είναι θέμα μου. Αφορά την φίλη μας. Γι’ αυτό δεν έχω λόγο να αντιδράσω.

Παύλος: Εμπιστεύσου με.

Κυριάκος: Άντρεα μου τι έγινε;

Άντρεα: Αγάπη μου. Είμαι χάλια. Με συγχωρείς που χάθηκα και δεν σου απαντούσα. Ήθελα να μείνω λίγο μόνη μου. Συμβαίνει κάτι που δεν μπορούσαν να το χειριστώ και τώρα εδώ με τον Παύλο συζητάμε πως θα δράσουμε.

Κυριάκος: Τι συνέβη; Σε ποιο πράγμα να δράσουμε;

Παύλος: Η Άντρεα γνωρίζει το Μάριο της Νίκης και λέει ότι είναι παλιάνθρωπος και θα εκμεταλλευτεί τη Νίκη και πως πρέπει να την προστατεύσουμε.

Κυριάκος: Και γιατί δεν μου είπες τίποτα από την αρχή μωρό μου και περνάς μόνη σου αυτό το λούκι. Αν της κάνει τίποτα θα του σπάσω τα μούτρα. Την περνάει και κάμποσα χρόνια. Δεν του φαίνεται όμως. Αλήθεια, δεν το πιστεύω, τώρα καταλαβαίνω. Τι γυρεύει αυτός με τη μικρότερη;

Άντρεα: Αγάπη μου μην πάθεις και συ παράκρουση, χρειάζομαι την ηρεμία σου.

Κυριάκος: Όχι μωρό μου. Πρέπει να την προστατεύσουμε.

Παυλος: Θα της μιλήσω εγώ.

Άντρεα: Νομίζω ότι πρέπει να το κάνω εγώ. Θα παρεξηγηθεί αν δεν της μιλήσω εγώ. Και να είστε και σεις παρόντες. Πρέπει να βρω τη δύναμη. Θα της τηλεφωνήσω να έρθει.  Στη βράση κολλά το σίδερο. (πληκτρολογεί αριθμούς – ήχος τηλεφωνήματος) Νίκη μου, θα σου εξηγήσω. Είμαι καλά. Γι’ αυτό σε παίρνω. Είμαστε με τα παιδιά στο latte cafe. Μπορείς να έρθεις τώρα; Σε περιμένουμε. (κλείνει το τηλέφωνο) Έρχεται.

Κυριάκος: Όλα θα πάνε καλά μωρό μου. Τι τέλεια ψυχή που έχεις. Σε ερωτεύομαι κάθε στιγμή όλο και περισσότερο.

Άντρεα: Και γω. Που με στηρίζεις τόσο.

Παύλος: Έχω την εντύπωση ότι κάποιος μας γράφει αυτό το σενάριο.

Άντρεα: Φτηνό αστείο Παύλο. Μπορώ να τηλεφωνήσω τώρα της Φάνης να σου τα επιβεβαιώσει.

Παύλος: Δεν είναι ανάγκη να την αναστατώσουμε περισσότερο.

Νίκη: Άντρεα μου είσαι καλά;

Άντρεα: Νίκη μου. Κάθισε. Κυριάκο πήγαινε να φέρεις ένα καφέ της Νίκης. Τι θα πιεις;

Νίκη: Ένα espresso. Ευχαριστώ. Πες μου τι έγινε;…. (παύση) Θα μιλήσεις Άντρεα;

Παύλος: Άντρεα πες τα όπως μου τα πες και θα σε στηρίξω.

Άντρεα: (με φόβο) Ο Μάριος… σου.

Νίκη: Τι;

Άντρεα: θυμάσαι την ξαδέλφη μου τη Φάνη;

Νίκη: Νομίζω πως ναι. Την είδα μια φορά. Τι σχέση έχει ο Μάριος με τη Φάνη;

Άντρεα: Είχαν δεσμό πριν 2 χρόνια και της έκανε τη ζωή μαρτύριο. Θα παρατούσε και τις σπουδές της. Στο τσακ την γλιτώσαμε. Στην αρχή ήταν καλός. Μετά έγινε χειριστικός. Και της…. αχ δεν μπορώ. (κλαίει)

Νίκη: Τι της έκανε;

Άντρεα: (κλαίγοντας) … της έφαγε πολλά λεφτά.

Κυριάκος: Ο καφές σου. Μωρό μου μην κλαις.

(κτυπάει το τηλέφωνο της Νίκης)

Νίκη: Ο Μάριος. Θα τον πάρω μετά.

Άντρεα: Εγώ δεν θα τον ξανάπαιρνα. Απόφυγέ τον.

Νίκη: Παραλογίζεσαι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πρέπει να εξηγηθώ μαζί του.

Άντρεα: Θα φας τα μούτρα σου. Θα σε φλομώσει στα ψέματα.

(σταματά το τηλέφωνο)

Νίκη: Δεν νιώθω καλά. Θα φύγω.

Παυλός: Έρχομαι μαζί σου.

Κυριάκος: Μωρό μου, είσαι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω.

Άντρεα: Θα πάω και γω σπίτι. Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου.

(μουσική)

Σκηνή 11

Μάριος: Αυτό που ζούμε είναι λίγο βιαστικό, το καταλαβαίνω. Το θέλω όμως. Το περίμενα καιρό.

Νίκη: Μπορεί να είναι η πρώτη κρίση που περνάμε. Και να μας κάνει καλό. Θέλω να σου ζητήσω κάτι, πως να το πω, επικίνδυνο. Σε εισαγωγικά επικίνδυνο.

Μάριος: Θέλω να σε καταλάβω. Κάντο.

Νίκη: Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχες κάτι άλλο ερωτικό στη ζωή σου;

Μάριος: Αυτό είναι το επικίνδυνο;

Νίκη: Δεν είναι; Όταν έχω…. όχι πες μου πριν μπερδευτώ κι άλλο.

Μάριος: Τι έχεις; Το επικίνδυνο είναι να κρύβεις κάτι και να αφήνεις τον άλλο να ζει μόνος του σε ένα σύμπαν το οποίο θα διαλυθεί από στιγμή σε σε στιγμή.

Νίκη: Δεν θα μπορούσα να πω καλύτερα αυτό που μόλις μου είπες. Ακριβώς αυτό είναι και το δικό μου θέμα.

Μάριος: Πιστεύεις ότι σε αφήνω να ζεις σε ένα σύμπαν το οποίο θα σου διαλύσω;

Νίκη: Όχι ακριβώς. Πρώτη φορά είμαι τόσο μπερδεμένη. Πάντα έδινα λύσεις και τώρα δεν μπορώ να βρω την άκρη σε μια δική μου υπόθεση. Άκου. Θέλω να ξέρω το παρελθόν σου.

Μάριος: Αυτό είναι όλο;

Νίκη: Πιο άτσαλα δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Μάριος: Άρχισα να νιώθω ερωτευμένος. Πάνε χρόνια να νιώσω κάτι τόσο δυνατό. Η τελευταία μου ιστορία δεν ήταν τόσο ευχάριστη για μένα. Δεν ξέρω αν θέλω να στην πω. Έχω αυτό το δικαίωμα;

Νίκη: Δεν θέλω να το καταπατήσω. Αλλά δεν θα είναι το ίδιο στη συνέχεια. Έχω μάθει για σένα.

Μάριος: Αυτό ήταν άτσαλο.

Νίκη: Ωραία. Καλύτερα να το αφήσουμε εδώ.

Μάριος: Με παράτησε. Ήμουν με ένα κορίτσι πολύ μικρότερο μου. Νόμιζα ότι βρήκα ό,τι καλύτερο και με παράτησε. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα. Δεν μου είπε τίποτα. Με άφησε με ένα απλό sms. Βασανίστηκα, αλλά δεν με έπαιρνε να μείνω κολλημένος. Δόθηκα στη δουλειά, μέχρι που ένα βράδυ ένα κορίτσι με χιούμορ με ξύπνησε από τον ύπνο και τη ρουτίνα του τίποτα. Πολύ δράμα για το τίποτα. Δεν ξέρω ακριβώς. Αυτά έτσι είναι… τώρα μπορούμε να το αφήσουμε.

Νίκη: Πως ήταν το όνομα αυτού του κοριτσιού; Όχι πριν μου πεις το όνομα του, μπορείς να μου κάνεις ακόμα μια χάρη; Αυτό είναι πιο επικίνδυνο από το να μάθω για το παρελθόν σου.

Μάριος: Κοίτα. Είμαι 33 χρονών. Δεν θέλω να παίζω. Αν αυτή η ιστορία έχει το τέλος της. Τουλάχιστον θέλω να είναι διαφορετικό από αυτό που σου είπα τώρα. Θέλω να ξέρω γιατί.

Νίκη: Θέλω να σου γνωρίσω μια φίλη μου. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Είναι ο μόνος δρόμος για να σώσουμε αυτό που νιώθουμε. Αυτή σε ξέρει.

Μάριος: Και σου μίλησε για μένα;

Νίκη: Μου είπε κάτι για το παρελθόν σου.

Μάριος: Και σου δημιούργησε την εντύπωση ότι εγώ είμαι κάποιος άλλος από αυτός που σου δείχνω.

Νίκη: Φοβάμαι πως είχα λάθος εντύπωση με ποια είμαι φίλη τόσα χρόνια. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Από στιγμή σε στιγμή θα έρθει εδώ με την παρέα μου. Ήταν ιδέα του κολλητού μου. Αυτός είχε την ψυχραιμία να σκεφτεί. Δεν θέλω να σε τρομάξω.

Μάριος: (γελάει) Θα παίξω αυτό το παιχνίδι του φίλου σου. Μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω από μας.

Νίκη: Τι ώρα είναι; Θα περνούσε μια ώρα και θα περνούσαν τυχαία από δω. Τι σαπουνόπερα μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας.

(έρχονται η Άντρεα, ο Παύλος και ο Κυριάκος)

Νίκη: Παύλο, εδώ. Άντρεα.

Μάριος: Η Άντρεα!!!

Άντρεα: Γεια σου Μάριε.

Κυριάκος: Γνωρίζεστε;

Άντρεα: Άσε με και συ; Τι είναι αυτό το παιχνίδι τώρα;

Μάριος: Η Άντρεα είναι η φίλη σου;

Άντρεα: Θέλω να φύγω.

Κυριάκος: Θα μου εξηγήσεις μια φορά τι στο καλό γίνεται στη ζωή σου;

Άντρεα: Άσε με.

Κυριάκος: Σ’ αγαπώ να πάρει ευχή και αυτό που γίνεται τώρα δεν μ’ αρέσει καθόλου.

Παύλος: Κυριάκο ηρέμησε. Έχεις δίκαιο αλλά ηρέμησε.

Άντρεα: (στον Παύλο) Εσύ μας έφερες σ’ αυτό το σημείο. Ποια είναι η επόμενή σου κίνηση; Αδελφή.

Νίκη: Άντρεα, στο χειρότερο σημείο προσπάθησες εσύ να μας φέρεις αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφερες. Ο Παύλος είναι ο πιο ήρεμος. Και θυμήθηκε. Εμείς ξεχάσαμε. Σε βοηθήσαμε και ξεχάσαμε. Πως τολμάς τώρα να δαγκώνεις ακόμα, εμάς με αυτό το τρόπο; Το να πεις αδελφή τον Παύλο, εσένα προσβάλει, δεν έχεις αλλά όπλα στην μάχη που κάνεις ενάντια στον εαυτό σου. Το να μας φλομώσεις στα ψέματα ήταν μια στιγμή και κάποια στιγμή θα τα λουζόσουν. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο. Είσαι φίλη μου και σ’ αγαπάω. Όμως δεν θέλω να σε βλέπω πια.

(παύση)

Κυριάκος: Εγώ φεύγω!

Μάριος: Άντρεα, θα σε συναντούσα κάποια στιγμή, το ξέρα. Ήθελα πολύ να ξέρω το γιατί. Τώρα νομίζω κατάλαβα. Θα ήθελα να σε βοηθήσω αλλά…. Νίκη, πάμε;

Νίκη: Ναι! Παύλο σε ευχαριστώ! Θα έρθεις μαζί μας;

Παύλος: Ναι!

(παύση)

Άντρεα: (σπαρακτικά) Μαμάαααααα….. !

Τ Ε Λ Ο Σ

Νίκανδρος Σαββίδης
Where I stand

Συνέντευξη/// Η μοίρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφορά τον χειρισμό της από τους δημιουργούς της. Οι δημιουργοί είναι λίγοι, οι εκτελεστές πολλοί.

ΜΑΡΙΑ ΜΗΝΑ
Από κινητό και με μια compact camera, όπως μας είπε, ο Νίκανδρος Σαββίδης αποτυπώνει όψεις της πόλης του, Λευκωσίας, επιδιώκοντας να κρατήσει τη μνήμη μέσα από τις εικόνες. Μία επιλογή φωτογραφιών του, με τίτλο «Where I stand», θα εκτίθενται μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη, 22 του μήνα, στο καφενείο Πρόζακ, όπου μπορεί κανείς να δει πώς συγκεράζεται η κατόπτευση του γενικού με τη διείσδυση στον εσωτερικό χώρο του προσωπικού.

—Αγαπητέ Νίκανδρε, ποια υπήρξε η αφορμή για να εκθέσεις τις φωτογραφίες σου;
—Οι άνθρωποι που βλέπουν τις φωτογραφίες μου είναι η αφορμή για αυτή την έκθεση. Βγάζω φωτογραφίες από πολύ μικρός. Με την είσοδο των social media στη ζωή μου, άρχισα να δημοσιεύω τις φωτογραφίες. Αυτό έγινε όχημα επικοινωνίας, απέκτησε θεατές, συζητήσεις, ερωτισμό και την πρόταση, «πρέπει να κάνεις έκθεση». Πέρασαν τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ο φίλος και συνεργάτης στο θέατρο Νίκος Ζαβαλλής με παρότρυνε για την έκθεση. Μετά, και άλλοι φίλοι, η εικαστικός Αγγέλω Ευαγγέλου και ο φωτογράφος Χρίστος Αββραμίδης, μού έλεγαν το ίδιο κι άρχισα να το επεξεργάζομαι. Η ιδέα μιας έκθεσης ενθουσίαζε όλους όσους το έλεγα. Έτσι έφτασα στην πρώτη μου έκθεση. Τους ευχαριστώ που με έβαλαν σε αυτό το ταξίδι.

—Τι θα δει ο επισκέπτης στην έκθεσή σου;
—Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία. Ζω στη Λευκωσία. Αυτό είναι το κέντρο μου. Με αυτό το σκεπτικό έγινε και η επιλογή των εικόνων και των σκέψεων που μοιράζομαι στην έκθεση. Αυτό δηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης, «Where I stand», δηλαδή, εκεί που στέκομαι. Αυτό μπορεί σε ένα γενικό πλάνο να σημαίνει τη γη σαν σύνολο, αφού στη διάθεσή μου έχω πολύ υλικό από τα ταξίδια που έχω κάνει. Στην πρώτη έκθεση αποφάσισα να εκθέσω φωτογραφίες μόνο από την Κύπρο, συν μια από τη Θεσσαλονίκη, που έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου. Είναι μια φωτογραφία που αποτυπώνει το παράλογο της κοινωνικής εξέλιξης ανεξάρτητα από την ιδεολογική κατεύθυνση. Ως εκ τούτου, οι φωτογραφίες δεν είναι τουριστικές. Έχουν ποιητική διάθεση και ο κάθε θεατής θα λειτουργήσει διαφορετικά απέναντι σε αυτό που βλέπει. Η έκθεση ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη, 15 του Σεπτέμβρη, και θα διαρκέσει μέχρι αυτή την Πέμπτη, 22 του μήνα, στο Πρόζακ, καφενείο, στο κέντρο της Λευκωσίας, Μέδοντος 3Α (πάροδος της οδού Πινδάρου) από τις 15:00 μέχρι τις 22:00. Ο επισκέπτης μπορεί να συνδυάσει την επίσκεψή του στην έκθεση με την έξοδό του για ένα ποτό.

ποιήσις

—Στον κόσμο που όλα μετατρέπονται σε εικόνα, όλα είναι μία εικόνα, ποια η θέση, η μοίρα αν θες, της φωτογραφίας ως καλλιτεχνικής αποτύπωσης;
—Η εποχή που ζούμε είναι επικίνδυνη. Η επικινδυνότητά της έγκειται στο ότι δεν έχουμε άγνοια πια, για το τι μας συμβαίνει και γιατί μας συμβαίνει. Επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να μένουμε στην επιφάνεια. Να καλλιεργούμε και να αναπτύσσουμε εικονικές ευτυχίες. Αυτό έχει περάσει και στην καλλιτεχνική δημιουργία. Εντυπωσιασμός, εγωκεντρισμός, να περάσουμε απλώς καλά και να αρπάξουμε όσο περισσότερα likes. Κατακρίνουμε την αγένεια και είμαστε αγενείς.
Δεν μπορώ να μιλήσω ειδικά για τη φωτογραφία, γιατί η καλλιτεχνική μου υπόσταση δεν αφορά μόνο αυτή. Ο καθένας προσωπικά έχει το δικό του βάθος και δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο νομίζουμε να βουτάμε μέσα. Η μοίρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφορά τον χειρισμό της από τους δημιουργούς της. Οι δημιουργοί είναι λίγοι, οι εκτελεστές πολλοί. Η ελπίδα σ’ αυτό είναι ότι, η ανθρώπινη φύση και η διάνοια είναι ατέρμονη, όπως και η αντίθετη φόρα, η ηλιθιότητα. Στη στιγμή που ζούμε η ελπίδα περνάει από τα χίλια κύματα της κυνικής σκέψης. Ο κυνισμός είναι το σημάδι της εποχής. Όταν εξαντληθεί, το επόμενο βήμα, νομίζω, θα είναι η εποχή της σιωπής. Έτσι και η φωτογραφία, η συγγραφή, το θέατρο, ο χορός και γενικά όλα τα είδη, δίοδοι έκφρασης, θα καταλήξουν εκεί, στη σιωπή για λίγο.

λίγη σιωπή, θα μας κάνει καλό

—Έχεις κάποιες εικόνες στο μυαλό που δεν κατάφερες να απαθανατίσεις σε μια φωτογραφία;
—Έχω στο μυαλό μου πώς θέλω να είναι ο κόσμος που ζω, και γι’ αυτόν εργάζομαι με υπομονή, επιμονή και ευτυχισμένος. Σε αυτήν τη διαδρομή θα απαθανατίζω τις εικόνες και τις σκέψεις που θα προκύπτουν.
—Ο κόσμος σε γνωρίζει από τον χώρο της υποκριτικής. Θα έλεγες ότι η φωτογραφία «μπαίνει» σε μία δεύτερη μοίρα; Θα ήθελες, συνακόλουθα, να έχεις ένα αναγνωρίσιμο στίγμα στον χώρο της φωτογραφικής τέχνης;
—Η υποκριτική είναι η τέχνη μέσα από την οποία θέλω να εκφράζομαι περισσότερο από κάθε άλλο είδος τέχνης. Είναι το επάγγελμά μου. Η φωτογραφία ήταν και είναι η προέκταση του χεριού μου, όπως μου έλεγαν οι συμφοιτητές μου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Ήμουν πάντα με τη φωτογραφική στο χέρι. Τη φωτογραφία δεν τη σπούδασα. Προέκυψε τυχαία και σίγουρα είναι πιο γρήγορη η επικοινωνία μέσω της. Μου έχουν πει, φίλοι που γνώρισα μέσα από το instagram, ότι προσπάθησαν να βγάλουν φωτογραφία «Νίκανδρος». Αυτό δηλώνει ότι η φωτογραφία μου έχει ένα αναγνωρίσιμο στίγμα. Εγώ το βλέπω ως συνοδοιπόρο με την εξέλιξή μου στην υποκριτική τέχνη, όπως και τη συγγραφική μου υπόσταση, καθώς άρχισα δειλά να επικοινωνώ τα γραπτά μου με ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου για αρχή.

φυσικά φαινόμενα

—Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια για τη σεζόν;
—Έχω δεχθεί πρόταση για να ταξιδέψει η έκθεση και σε άλλες πόλεις, κάτι που είναι στις σκέψεις μου. Θεατρικά θα είμαι με γνώριμους φίλους σε ένα παιδικό μιούζικαλ, στο Αρχοντικό Τεχνών Arte και είμαι σε αρχικό στάδιο οργάνωσης ενός μονολόγου του Κώστα Μαννούρη, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη, ο οποίος θα γίνει σε συνεργασία με τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Ψυχοθεραπευτών. Τηλεοπτικά θα εμφανιστώ στο σίριαλ «Εννέα μήνες». Επίσης διδάσκω σε παιδιά θεατρική δημιουργία τα τελευταία τρία χρόνια.

Ο Νίκανδρος                                                                   

Γεννήθηκα έναν Σεπτέμβρη στη Λευκωσία. Πάντα ήθελα να γίνω ηθεοποιός. Οι γονείς μου γελούσαν που δεν το έλεγα καλά. Δεν έφεραν ποτέ αντίσταση σ’ αυτό. Στην πέμπτη τάξη του δημοτικού, αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ιστορικός ηθοποιός, με μια παύλα ενδιάμεσα. Βρέθηκα στην Ελλάδα να σπουδάζω, παράλληλα, ιστορικός και ηθοποιός. Η ιστορία παρέμεινε η ατέλειωτή μου αγάπη. Δούλεψα στον ΘΟΚ και σε όλα σχεδόν τα ελεύθερα θέατρα, κάνοντας επίσης τηλεόραση και κινηματογράφο. Μ’ αρέσει να εξελίσσομαι και να κινούμαι συνέχεια. Θα συνεχίσω να παίζω, να γράφω, να φωτογραφίζω και να επικοινωνώ, όπου κι αν βρίσκομαι.

Πληροφορίες
Where I stand
15 -22 Σεπτεμβρίου
ώρες επισκέψεων: 15:00-22:00
(Κυριακή κλειστά)
Πρόζακ καφενείο
Μέδοντος 3Α (πάροδος Πινδάρου)
Τηλ. 22104244
Ηδύφωνο, 18.9.2016
σελ. 14

έκθεση φωτογραφίας

Η Λευκωσία, η πόλη μου. Η Λευκωσία στο κέντρο της Κύπρου, οι πόλεις γύρω και το σπίτι. Ο χώρος της χώρας. Εκεί που στέκομαι….

νίκανδρος σαββίδης

Nicosia, my town. Nicosia, at the center of the island; its surrounding towns, and the home. Nicosia, capital of the homeland. Where I stand…

nikandros savvides

Μπορείτε να παραγγείλετε τις φωτογραφίες στο τηλέφωνο 99 775105

μέγεθος 20χ25 με άσπρο περιθώριο

τιμή: 20 ευρώ

προλογίζοντας την έκθεση

Σαν παλιά ιστορία κάπως έτσι…πάει βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί. Έχει τις ρίζες της στα κακοτράχαλα τα βουνά της Άλωνας. Σε αυτό τον κύκλο των βουνών που οι άνθρωποι που μεγάλωσαν εκεί έχουν κάτι από την καθαρότητα τους, την σκληράδα τους, την μοναξιά τους, την περηφάνια τους. Μαθαίνουν να συνομιλούν με τους ουρανούς. Έτσι ήταν και η γιαγιά του Νίκανδρου, η Αγαθονίκη. Σκληροτράχηλη, καλόκαρδη και σοφή συνάμα. Ήξερε να γλυκαίνει τους καιρούς, να τους καλοπιάνει πρωί και βράδυ ψηλά από το δώμα της να κρολοά τους βρυχηθμούς και τα μυστικά τους, να τους ακουμπά με τα χέρια της πότε φοβερίζοντας , πότε αναθεματίζοντας, και πότε καλωσορίζοντας τους. Ήξερε την αλφαβήτα τους απέξω κι ανακατωτά. Ποιό σύννεφο θα φέρει την βροχή, ποιό βουνό άμα σκοτεινιάσει θα ρίξει χαλάζι, ποιό σημείο του ουρανού άμα φωτίσει θά ‘ναι καλοκαιρία. Ήξερε τους ήχους και τις φωνές των ανέμων, ποιό πουλί φέρνει την άνοιξη ποιό τον Χειμώνα.. Ήξερε να συνομιλεί με την φύση, να την σέβεται σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της. Δεν είχε βγάλει το δημοτικό σχολείο παρά κάποιες τάξεις του, μα είχε βγάλει το καλύτερο Πανεπιστήμιο στον κόσμο, αυτό που σου δίνει χίλια ντοκτοράτα σε όλους τους τομείς αυτού του να μαθαίνεις την ζωή ζώντας και παρατηρώντας την φύση. Στέρεη γνώση μέσα από το βίωμα. Αληθινή και σίγουρη. Σημείο σταθερό να επιστρέφεις όταν χάνεις τον δρόμο και τον μπούσουλα. Τι να το κάνεις να ξοδεύεις δέκα χρόνια σε σπουδές στα ξένα και να επιστρέφεις στον τόπο σου, να συνομιλείς μαζί της καθισμένη πλάι της στο δώμα αγναντεύοντας πέρα τα βάθη του ορίζοντα μέχρι που φτάνει το μάτι, για να διαπιστώσεις ότι αυτή χωρίς να το κουνήσει από το δώμα της ήξερε πολύ περισσότερα… και να στα λέει με τέτοια ποίηση στα λόγια λες και διάλεγε τις λέξεις μια-μια σαν ποιητής. Κι ήταν ποιητής. Αυτά σκεφτόμουνα κάθε φορά που επέστρεφα και την αντάμωνα ψηλά εκεί στο δώμα της. Η αρχόντισσα των βουνών η κυρά των ανέμων και του ονείρου. Καθισμένη στην ψάθινη χειροποίητη καρέκλα της χιλιομπαλωμένη πότε με το σμιλί στο χέρι, πότε πασπατεύοντας τα μαρούλια της στο δώμα πότε σταματώντας κι αγναντεύοντας σιωπηλή για λίγο κι ύστερα γυρίζοντας μου έλεγε: το είδες αυτό το σύννεφο Ελένη που μοιάζει με άνθρωπο που σου λέει καλημέρα πες του κι εσύ,…ή είδες αυτό το αμύγδαλο θα είναι το πιο γλυκό αμύγδαλο που έχεις φάει. Κάθε μέρα το καλημερίζω και του χαμογελώ μόλις ξυπνήσω, τι νόμισες ότι αυτά δεν είναι πλάσματα του θεού δεν καταλαβαίνουν…δεν νιώθουν; Κι έπειτα άφηνε το βλέμμα της να ακολουθήσει την διαδρομή ενός μυρμηγκιού στο δώμα. Μάντεψε που θα πάει, ρώταγε. Και δεν έπεφτε ποτέ έξω μάντευε πάντα σωστά, γιατί απλά ήξερε. Ήξερε από την ποίηση της καθημερινότητας. Γνώριζε να βγάζει από το τίποτα την ομορφιά της ποίησης και με αυτό χάιδευε τους καιρούς ξορκίζοντας τους. Να χαϊδεύεις τις πληγές σου μου έλεγε, αυτές εν ο δάσκαλος σου….. Κι εμείς καθισμένοι γύρω της, τα οκτώ παιδιά της και εμείς οι άμεσοι γειτόνοι της και αργότερα τα εγγόνια της, ακούγαμε μαγεμένοι. Όλα αυτά μας τα μεταλαμπάδευσε θέλω να πιστεύω σαν τις σταθερές της ζωής μας. Εκεί από όπου επιστρέφουμε για να αντλήσουμε από την πηγή. Για να δούμε καθαρά πως η ομορφιά κατοικεί τα απλά τα χειροπιαστά πως δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να είσαι ευτυχισμένος. Αυτά σαν μνημόσυνο στην κυρά των βουνών την γιαγιά του Νίκανδρου και σαν εισαγωγή, ή αν θέλετε σαν το αόρατο νήμα μιας πολύτιμης κληρονομιάς που συνεχίζεται( το ξέρω πολυλόγησα αλλά πιστέψεις με είναι και η ουσία).
Γειτόνοι από πάντα με τον Νίκανδρο Σαββίδη, συνδεδεμένοι με αυτό το αόρατο νήμα της γιαγιάς του. Μια δρασκελιά τόπος. Τον γνωρίζω από τα γεννοφάσκια του. Χάϊδεψα τα κόκκινα μαλλιά του είδα τα πρώτα του δόντια, τα πρώτα του βήματα, πρώτα στα τέσσερα μετά να ορθώνεται και να στέκεται στα δύο. Τον έβλεπα να μεγαλώνει και να διαμορφώνεται. Ήταν πάντα περίεργος με αυτά που συμβαίνανε γύρω του. Του άρεσε να κάθεται με τους μεγάλους και να ακούει προσεχτικά δεν του ξέφευγε λέξη, λες και τις ρουφούσε. Οι τέχνες τον γοήτευαν εξ αρχής, έβρισκε σε αυτές τον δρόμο που αναγνώριζε πως ήταν ο δικός του. Πολυσυνθετικός όπως τις μέλισσες τσιμπάει από λουλούδι σε λουλούδι, τίποτα δεν πάει χαμένο, κάπου κάποτε θα του χρειαστεί. Αρχικά παίζοντας και συνθέτοντας με κομμάτια από υφάσματα που πέταγε η μάνα του, καλλιτέχνης ράφταινα με αργόσυρτους καφέδες, καθώς έκοβε στο μεγάλο τραπέζι εργασίας της. Από το τίποτα αυτός, από αυτά τα πεταγμένα ρετάλια ξαναέφτιαχνε έναν κόσμο δικό του όπως τον ήθελε. Με απλά υλικά , αυτά που είχε μπροστά του. Λίγο αργότερα μπήκε στον κόσμο της μουσικής. Αγόρασε ένα σαξόφωνο και μας ξεκούφαινε καθημερινά, από την μια τα τζιτζίκια από την άλλη ο Νίκανδρος. Του χρησίμευσε γιατί την έβγαλε καθαρή και λούφα στον στρατό καθώς έπαιζε ως μέλος της φιλαρμονικής του στρατού.
Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν το θέατρο. Κι αυτή από μικρός. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις υποδοχές που μου κάνανε τα Καλοκαίρια όταν επέστρεφα από το Παρίσι. Αυτός, ο Φίλιππος ο αδερφός του, ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη. Ήταν πέντε χρονών δεν ήτανε. Με το που κατέβαινα από το ταξί και πριν προλάβω καλά -καλά να κατέβω και να πάρω ανάσα, με τραβάγανε από το φουστάνι για να με πάρουνε στον φωταγωγό που χώριζε και συγχρόνως ένωνε το σπίτι του από αυτό της αδερφής μου, κάτι σαν καλά κρυμμένη φωλιά. Το βλέμμα τους ήταν ξαναμμένο, ανυπόμονο. Τους ακολουθούσα και με βάζανε να καθίσω σε μια καρέκλα και να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση που ετοιμάσανε για την αφεντιά μου λες και κατέφθασε η Πριγκίπισσα του παραμυθιού. Θεέ μου πόσο με συγκινούσε αυτή η άδολη αγάπη τους. Τίποτα δεν αφήνανε στην τύχη, σκηνικό στημένο, καμωμένο με υλικά της καθημερινότητας τους, χειροπιαστά και χειροποίητα. Τα κουστούμια πιο σοφιστικέ είχανε το touch του μέτρ- είμαι σίγουρη ότι σε αυτά έδινε κι ένα χέρι βοήθειας η μάνα του. Και φυσικά με μουσική υπόκρουση! Τσίγκινα μπάνια, κατσαρόλες, αρμόνικες φανφάρα κανονική από χάλκινα. Η φανφάρα του Στροβόλου. Όλα στην εντέλεια, ο Νίκανδρος σαν σκηνοθέτης έδινε τις τελευταίες οδηγίες η παράσταση άρχιζε. Τα είχε όλα: συγκίνηση, ενθουσιασμό, έκπληξη, φαντασία δημιουργικότητα, αθωότητα, ότι πραγματικά αναζητούμε στην ζωή μας. Απλά πράγματα. Αληθινά. Το κοινό ήταν λιγοστό αλλά ήταν παράσταση για έναν. Κι αμέσως μετά επίδειξη χορού, ζεϊμπεκιές, μπάλους, καλαματιανά όλα όσα τους μάθαινα ως πρίμα μπαλαρίνα όταν τους έκανα babysitting και αντί να τους βάλω στο κρεβάτι τους ξενυχτούσα διδάσκοντας τους χορό. Ακολουθούσαν κατά πόδας. Ήθελαν να μου δείξουν ότι δεν ξέχασαν και προόδευσαν. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις έτσι γράμματα θα μάθεις δεν λένε. Αυτό ακριβώς. Μπελάς ήτανε. Ο πιο γλυκός μπελάς.
Μετά θέλανε να τους ζωγραφίζω…και την είδανε να ζωγραφίσουν και πάνω στα έργα που θα έκθετα. Με συμπληρώνανε! Στα εγκαίνια των εκθέσεων μου επικρατούσε αναβρασμός, βάζανε τα καλά τους, ερχόντουσαν εν απαρτία. Ο Νίκανδρος έβαζε και παπιγιόν κι μπλεκόντουσαν όλοι τους συνεχώς στα πόδια μου. Αλλά είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνανε τα αφηρημένα έργα μου πιο πολύ από όλους τους υπόλοιπους! Πριν από λίγες μέρες που συναντηθήκαμε για να ξαναδώ τις φωτογραφίες μου είπε πολλές ιστορίες απείρου κάλλους που δεν τις θυμόμουνα θα σας τις πει ο ίδιος. Μου εξομολογήθηκε όμως πως τον επηρέασα. Μεγάλη ευθύνη! Δεν είμαι και το πιο καθώς πρέπει πρότυπο! Μάλλον προς αποφυγήν. Αλλά αν θέλεις να υποφέρεις…Ελπίζω Νίκανδρε να μην το μετανιώσεις που με είχες για πρότυπο και να είμαι για σένα ότι ήταν η γιαγιά σου για μένα ( ένα κομμάτι του νήματος που πήρα από αυτήν κι απλά συνεχίζεται) …ένας τόπος από όπου επιστρέφεις για να να αναπνεύσεις στα δύσκολα καθαρό ατόφιο ουρανό.
Ήταν ένα διαφορετικό παιδί, έκανε περισσότερο παρέα με τους μεγάλους δεν ξεκουνούσε από δίπλα μας. Στους πρωινούς ή στους απογευματινούς καφέδες έφερνε το γλυκό του τραταρίσματος. Σε εμένα έφερνε το μεγαλύτερο. Οι αδυναμίες είναι αδυναμίες. Στις πρόβες φουστανιών που κάναμε στο ραφείο της μάνας του ήταν παρών. Και στην πρόβα νυφικού παρών. Θυμήθηκε που στο βέλος και την κουκούλα σαν της Παναγίας του νυφικού μου, είχα κεντήσει με αστραφτερές χάντρες τον ουρανό με τα άστρα, τον ήλιο το φεγγάρι, το σύμπαν ολόκληρο. Και φυσικά στην εκκλησιά κρατούσε μαζί με την Ειρήνη την λαμπάδα με συγκίνηση και σοβαρότητα σαν φρουρός στο Σύνταγμα. Κι εγώ βγαίνοντας από την εκκλησία στην πόρτα της το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανάψω τσιγάρο πριν πετάξω την ανθοδέσμη…καλό πρότυπο! Μια μέρα μου έκλεψε τα τσιγάρα και δοκίμασε να καπνίσει. Πνίγηκε και ευτυχώς δεν ξαναδοκίμασε. Να ένα πρότυπο που κατέρριψε. Αλλά τις φωτιές δεν ξέρω αν τις έσβησε, ποιός σβήνει άλλωστε τις φωτιές; Πυρομανής! Παιδί κυκλοφορούσε με ένα σπιρτόκουτο πάντα στο χέρι, κι άναβε ότι έβρισκε μπροστά του. Η μάνα του τις έκρυβε αλλά αυτός τις έβρισκε…μετά περιορίστηκε να ανάβει το τζάκι ακόμα και μες το Καλοκαίρι.
Έτσι η φωτιά του θεάτρου δεν έσβησε ποτέ. Στην εφηβεία του αποφάσισε να σπουδάσει ηθοποιός. Ερχόταν σπίτι μου και μου ερμήνευε ξανά και ξανά τον ρόλο που είχε επιλέξει. Έτσι μπήκε στην σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κούν. Αλλά και με την λογοτεχνία είχε αναμμένη μια φωτιά. Έτσι σπούδαζε παράλληλα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Ιστορία. Του είχα πει να το ολοκληρώσει να μην αφήνει πίσω του κύκλους ανοιχτούς. Βοηθά στο να πας παρακάτω. Αλλά η τέχνη θέλει αφοσίωση, θέλει να της δίνεσαι ολόκληρος ψυχή τε και σώματι και έτσι δεν τελείωσε με την Ιστορία… Εκκρεμεί. Αλλά η επαφή αυτή του χρησίμευσε. Έγραψε τελευταία μερικά σενάρια, και μονολόγους. Τίποτα δεν πάει ποτέ χαμένο, αργά η γρήγορα το μαθαίνουμε κι αυτό. Στην πρώτη του Θεατρική παράσταση επιστρέφοντας πίσω στην Κύπρο ήμουνα παρούσα. Μου εξομολογήθηκε ότι ήταν αγχωμένος εξαιτίας μου. Δεν είμαι μπαμπούλας Νίκανδρε! Σημασία έχει να κάνεις τον άλλο να νιώσει ότι αγαπάς αυτό που κάνεις, να μπορέσεις να ακουμπήσεις τις αισθήσεις του να τον συγκινήσεις να του το μεταδώσεις να τον ενεργοποιήσεις. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο. Τίποτε άλλο. Αυτό είναι το πραγματικό κριτήριο στην τέχνη. Τόσο απλό, όπως η καθημερινότητα μας, αυτά που ακουμπάμε, αυτά που αντικρίζουμε όταν ξυπνάμε ή καθώς προχωρά η μέρα κι έπειτα έρχεται η νύχτα, όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και δεν τους ρίχνουμε δεύτερη ματιά, αυτά τα τόσο ασήμαντα που προσπερνάμε σκουντουφλώντας πάνω τους απαξιωτικά τις περισσότερες φορές. Αυτά τα παραπεταμένα μιας καθημερινότητας πνιγμένης στην ρουτίνα, αποψιλωμένης κι αποκαρδιωμένης από κάθε ποίηση. Κι έτσι ψάχνουμε την έμπνευση κρεμασμένοι από το ταβάνι ανάποδα όπως λέει κι ο Αριστοφάνης στα μεγάλα τα οράματα τα άπιαστα, στις “μεγάλες ιδέες” στα trenty που συχνά δεν έχουν και νόημα… γιατί απλά θέλουμε να εντυπωσιάσουμε αυτούς που έτσι κι αλλιώς έχουν απονεκρωθεί τόσο μέσα τους που τίποτα δεν μπορεί να τους συγκινήσει ή να τους ταρακουνήσει, είτε μεγάλο είτε μικρό, και μπλέκουμε μέσα σε ατελείωτους λαβυρίνθους μιας ουτοπίας, όπου ο μίτος έχει προ πολλού αποκοπεί από τον ομφάλιο του λώρο, αυτόν της φύσης και το μόνο τέρας που μας περιμένει είναι η κενότητα του άδειου προσώπου μας. Κι όμως αρκεί ένα διαφορετικό βλέμμα για να δεις μία άλλη εικόνα, ένα στοργικό χάδι που νοιάζεται, μια απλή καλημέρα, ένα χαμόγελο όπως έλεγε και η γιαγιά σου για να συγκινήσεις και να ζωντανέψεις ακόμα και βράχο. Αυτό περίμενε καρτερικά αιώνες. Μια καρδιά που να νιώθει, να κτυπά. Γιατί η ποίηση κρύβεται στα απλά αυτά τα καθημερινά. Τα πιο δυνατά έργα , τα πιο δυνατά ποιήματα είναι αυτά που είναι γραμμένα για τα απλά αυτά που είναι δίπλα μας της καθημερινότητας μας. Για έναν απλό λόγο μας αφορούν. Αυτά κρύβουν τα μεγάλα νοήματα.
Και εσύ νομίζω Νίκανδρε τα ακούμπησες με αυτό το βλέμμα. Δεν θα ασχοληθώ κριτικά με τις φωτογραφίες του Νίκανδρου, δεν είμαι κριτικός, ούτε κατά πόσο είναι άρτιες τεχνικά, ούτε αν γωνία λήψης τους είναι ή σωστή, ή αν η σύνθεση είναι ριζοσπαστική, ή αν έχει υπόψιν του τον τάδε διάσημο φωτογράφο, άλλωστε ούτε ο ίδιος νομίζω είχε τέτοια πρόθεση. Εξ άλλου όλες αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το κινητό του ή μια μικρή ντίζιταλ κοινόχρηστη φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσουν την αμεσότητα της ποίησης της καθημερινότητας· παντελώς χειροποίητα, απλοποιημένα κι αποποιημένα του άγχους της τελειότητας. Κάτι σαν το Πόκεμον…μόνο που εδώ δεν κυνηγά έναν υποθετικό θησαυρό και μπόνους αλλά το μόνο μπόνους που στοχεύεται εδώ είναι η επικοινωνία, ένας πραγματικός θησαυρός. Η πρόθεση του είναι πρόδηλη και ειλικρινής. Να επικοινωνήσει τον τρόπο που βλέπει. Αυτό μου δήλωσε πρίν από λίγες μέρες: “επικοινώνησα εκείνο που βλέπω με το συναίσθημα”. “Εκεί που στέκομαι”. Κι είδε πολλά από εκεί που στέκεται. Μια στάση εκεί μια στάση παραπέρα, μια Παρα- στάση, μια άλλη δια-στάση, μια κατα-στάση, μια ανά- στάση…μια επανα- στάση. Αυτό είναι το ζήτημα να σταθούμε διαφορετικά απέναντι στην ζωή και στην φύση για να μας φανερώσει τις πραγματικές ομορφιές της. ” Το μικρό αγόρι που περπατά στην Σελήνη” που δεν είναι παρά ένα αγοράκι στην Ακτή του Κυβερνήτη, ή η ανάποδη Ανατολή, ή μια ” εκδρομή για σαλιγκάρια”, ” επόμενη στάση” μια μαρουδίτσα καβάλα στο κέλυφος ενός σαλιγκαριού… ένα χάδι της ζωής για να δούμε επιτέλους την πραγματική ζωή που μας διαφεύγει κι όμως είναι χειροπιαστή, περπατά καθημερινά δίπλα μας. Αυτό σας προτείνω, να τις δείτε με τα καθημερινά σας μάτια όχι σαν ειδήμονες αλλά με τα μάτια του παιδιού που εκπλήσσεται καθημερινά σχεδόν από το τίποτα… Όλα τα άλλα είναι φλυαρίες και παραφιλολογίες για να περνά η ώρα.
Κάπου άκουσα τελευταία ότι η αγάπη αρχίζει με την επικοινωνία. Αυτό επιδιώκει ο Νίκανδρος μέσα από την ποίηση της καθημερινότητας, που δεν ψάχνει την έμπνευση στα δύσκολα αλλά στα απλά, γιατί αυτά είναι τα δύσκολα κι όποιος το καταφέρει αντικρίζει πάντα καθαρούς ουρανούς. ….
” Γιατί δεν ήταν ποιητές το χώμα που πατούν να προσκυνούνε” Αυτό το τόσο απλό που λέει ο ποιητής, πως η ζωή είναι ένα χάδι, ένα άλλο βλέμμα, αυτό το τόσο αληθινό είχε καταλάβει η Αγαθονίκη η γιαγιά του Νίκανδρου.

Λευκωσία, 10 Σεπτεμβρίου 2016

Ελένη Νικοδήμου

διαβάστε εδώ συνεντεύξεις για την έκθεση