Στο πολυχώρο ” Kόσμος Χωρίς Σύνορα” ο ηθοποιός Νίκανδρος Σαββίδης κάνει ξανά πρόβες μαζί με την σκηνοθέτη Μαρίνα Βροντή, για την επανάληψη της παράστασης “Επί χρήμασι” του Κώστα Μαννούρη. Επί τη ευκαιρία κάναμε μια κουβέντα μαζί του.

•  Τι διαδικασία ακολουθείς κάθε φορά για να προσεγγίσεις έναν ρόλο;

Διαβάζω και παρακολουθώ τι γίνεται γύρω μου. Ο ρόλος είναι μια οντότητα η οποία θέλει κάτι να πει. Έχει ψυχή, έχει σχέσεις, έχει εμπειρίες. Όλα αυτά στο πλαίσιο που τοποθετείται από την εκάστοτε ομάδα και στο όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη σε συνδυασμό με την δίκη μου ψυχοσύνθεση και τις υπερβάσεις που είμαι διαθέσιμος να ενεργοποιήσω. Αυτό, είναι μια ασταμάτητη διαδικασία. Δεν έχει τέλος. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα.

• Με ποιον τρόπο αποχωρίζεσαι αυτόν τον χαρακτήρα, μετά την ολοκλήρωση μιας παράστασης και πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Με χαρμολύπη. Σε συνέχεια της προηγούμενης απάντησης, ποτέ δεν αποχωρίζεσαι τις εμπειρίες που αποκομίζεις και πάντα τον κουβαλάς μέσα σου ανακαλύπτοντας ακόμα κάτι που η απόσταση, η οποία αρχίζει με το φαινομενικό τέλος, είναι μια υγιής σχέση που αποκτάς με το μέσα σου. Αυτό είναι ενα μέρος της μαγείας της δουλειάς μας.

• Η προσέγγιση των χαρακτήρων σε βοηθάει στην προσωπική σου ολοκλήρωση – βελτίωση;

Στον προσωπικό μου αγώνα θέλω να πιστεύω πως ναι.

• Κατά πόσο πιστεύεις πως το θέατρο μπορεί να προσφέρει στην ψυχαγωγία μας (αγωγή της ψυχής) και κατ’ επέκταση στην καλυτέρευση του εαυτού μας;

Περίπλοκη ερώτηση. Ναι μπορεί, φτάνει εμείς να είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε να το καταλάβουμε και να πράξουμε. Αν δεν εφαρμόσουμε, δεν απορρίψουμε, δεν αποδεχτούμε, το θέατρο και οι τέχνες γενικά είναι άχρηστες. Όσο θέατρο και να δούμε αν δεν απολαύσουμε (με την έννοια του δεχτώ) δεν γίνεται τίποτα. Εξαρτάται φυσικά από τις εμπειρίες μας που έχουμε στην παιδευσή μας, στην παιδεία μας δηλαδή. Καταλήγω όπως ξεκίνησα. Η ψυχαγωγία, όπως την τοποθετείς στην ερώτηση σου, είναι μικρές νίκες στην μονοτονία της ζωής και δεν τελειώνει ποτέ.

Νίκανδρος Σαββίδης
Where I stand

Συνέντευξη/// Η μοίρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφορά τον χειρισμό της από τους δημιουργούς της. Οι δημιουργοί είναι λίγοι, οι εκτελεστές πολλοί.

ΜΑΡΙΑ ΜΗΝΑ
Από κινητό και με μια compact camera, όπως μας είπε, ο Νίκανδρος Σαββίδης αποτυπώνει όψεις της πόλης του, Λευκωσίας, επιδιώκοντας να κρατήσει τη μνήμη μέσα από τις εικόνες. Μία επιλογή φωτογραφιών του, με τίτλο «Where I stand», θα εκτίθενται μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη, 22 του μήνα, στο καφενείο Πρόζακ, όπου μπορεί κανείς να δει πώς συγκεράζεται η κατόπτευση του γενικού με τη διείσδυση στον εσωτερικό χώρο του προσωπικού.

—Αγαπητέ Νίκανδρε, ποια υπήρξε η αφορμή για να εκθέσεις τις φωτογραφίες σου;
—Οι άνθρωποι που βλέπουν τις φωτογραφίες μου είναι η αφορμή για αυτή την έκθεση. Βγάζω φωτογραφίες από πολύ μικρός. Με την είσοδο των social media στη ζωή μου, άρχισα να δημοσιεύω τις φωτογραφίες. Αυτό έγινε όχημα επικοινωνίας, απέκτησε θεατές, συζητήσεις, ερωτισμό και την πρόταση, «πρέπει να κάνεις έκθεση». Πέρασαν τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ο φίλος και συνεργάτης στο θέατρο Νίκος Ζαβαλλής με παρότρυνε για την έκθεση. Μετά, και άλλοι φίλοι, η εικαστικός Αγγέλω Ευαγγέλου και ο φωτογράφος Χρίστος Αββραμίδης, μού έλεγαν το ίδιο κι άρχισα να το επεξεργάζομαι. Η ιδέα μιας έκθεσης ενθουσίαζε όλους όσους το έλεγα. Έτσι έφτασα στην πρώτη μου έκθεση. Τους ευχαριστώ που με έβαλαν σε αυτό το ταξίδι.

—Τι θα δει ο επισκέπτης στην έκθεσή σου;
—Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία. Ζω στη Λευκωσία. Αυτό είναι το κέντρο μου. Με αυτό το σκεπτικό έγινε και η επιλογή των εικόνων και των σκέψεων που μοιράζομαι στην έκθεση. Αυτό δηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης, «Where I stand», δηλαδή, εκεί που στέκομαι. Αυτό μπορεί σε ένα γενικό πλάνο να σημαίνει τη γη σαν σύνολο, αφού στη διάθεσή μου έχω πολύ υλικό από τα ταξίδια που έχω κάνει. Στην πρώτη έκθεση αποφάσισα να εκθέσω φωτογραφίες μόνο από την Κύπρο, συν μια από τη Θεσσαλονίκη, που έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου. Είναι μια φωτογραφία που αποτυπώνει το παράλογο της κοινωνικής εξέλιξης ανεξάρτητα από την ιδεολογική κατεύθυνση. Ως εκ τούτου, οι φωτογραφίες δεν είναι τουριστικές. Έχουν ποιητική διάθεση και ο κάθε θεατής θα λειτουργήσει διαφορετικά απέναντι σε αυτό που βλέπει. Η έκθεση ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη, 15 του Σεπτέμβρη, και θα διαρκέσει μέχρι αυτή την Πέμπτη, 22 του μήνα, στο Πρόζακ, καφενείο, στο κέντρο της Λευκωσίας, Μέδοντος 3Α (πάροδος της οδού Πινδάρου) από τις 15:00 μέχρι τις 22:00. Ο επισκέπτης μπορεί να συνδυάσει την επίσκεψή του στην έκθεση με την έξοδό του για ένα ποτό.

ποιήσις

—Στον κόσμο που όλα μετατρέπονται σε εικόνα, όλα είναι μία εικόνα, ποια η θέση, η μοίρα αν θες, της φωτογραφίας ως καλλιτεχνικής αποτύπωσης;
—Η εποχή που ζούμε είναι επικίνδυνη. Η επικινδυνότητά της έγκειται στο ότι δεν έχουμε άγνοια πια, για το τι μας συμβαίνει και γιατί μας συμβαίνει. Επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να μένουμε στην επιφάνεια. Να καλλιεργούμε και να αναπτύσσουμε εικονικές ευτυχίες. Αυτό έχει περάσει και στην καλλιτεχνική δημιουργία. Εντυπωσιασμός, εγωκεντρισμός, να περάσουμε απλώς καλά και να αρπάξουμε όσο περισσότερα likes. Κατακρίνουμε την αγένεια και είμαστε αγενείς.
Δεν μπορώ να μιλήσω ειδικά για τη φωτογραφία, γιατί η καλλιτεχνική μου υπόσταση δεν αφορά μόνο αυτή. Ο καθένας προσωπικά έχει το δικό του βάθος και δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο νομίζουμε να βουτάμε μέσα. Η μοίρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφορά τον χειρισμό της από τους δημιουργούς της. Οι δημιουργοί είναι λίγοι, οι εκτελεστές πολλοί. Η ελπίδα σ’ αυτό είναι ότι, η ανθρώπινη φύση και η διάνοια είναι ατέρμονη, όπως και η αντίθετη φόρα, η ηλιθιότητα. Στη στιγμή που ζούμε η ελπίδα περνάει από τα χίλια κύματα της κυνικής σκέψης. Ο κυνισμός είναι το σημάδι της εποχής. Όταν εξαντληθεί, το επόμενο βήμα, νομίζω, θα είναι η εποχή της σιωπής. Έτσι και η φωτογραφία, η συγγραφή, το θέατρο, ο χορός και γενικά όλα τα είδη, δίοδοι έκφρασης, θα καταλήξουν εκεί, στη σιωπή για λίγο.

λίγη σιωπή, θα μας κάνει καλό

—Έχεις κάποιες εικόνες στο μυαλό που δεν κατάφερες να απαθανατίσεις σε μια φωτογραφία;
—Έχω στο μυαλό μου πώς θέλω να είναι ο κόσμος που ζω, και γι’ αυτόν εργάζομαι με υπομονή, επιμονή και ευτυχισμένος. Σε αυτήν τη διαδρομή θα απαθανατίζω τις εικόνες και τις σκέψεις που θα προκύπτουν.
—Ο κόσμος σε γνωρίζει από τον χώρο της υποκριτικής. Θα έλεγες ότι η φωτογραφία «μπαίνει» σε μία δεύτερη μοίρα; Θα ήθελες, συνακόλουθα, να έχεις ένα αναγνωρίσιμο στίγμα στον χώρο της φωτογραφικής τέχνης;
—Η υποκριτική είναι η τέχνη μέσα από την οποία θέλω να εκφράζομαι περισσότερο από κάθε άλλο είδος τέχνης. Είναι το επάγγελμά μου. Η φωτογραφία ήταν και είναι η προέκταση του χεριού μου, όπως μου έλεγαν οι συμφοιτητές μου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Ήμουν πάντα με τη φωτογραφική στο χέρι. Τη φωτογραφία δεν τη σπούδασα. Προέκυψε τυχαία και σίγουρα είναι πιο γρήγορη η επικοινωνία μέσω της. Μου έχουν πει, φίλοι που γνώρισα μέσα από το instagram, ότι προσπάθησαν να βγάλουν φωτογραφία «Νίκανδρος». Αυτό δηλώνει ότι η φωτογραφία μου έχει ένα αναγνωρίσιμο στίγμα. Εγώ το βλέπω ως συνοδοιπόρο με την εξέλιξή μου στην υποκριτική τέχνη, όπως και τη συγγραφική μου υπόσταση, καθώς άρχισα δειλά να επικοινωνώ τα γραπτά μου με ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου για αρχή.

φυσικά φαινόμενα

—Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια για τη σεζόν;
—Έχω δεχθεί πρόταση για να ταξιδέψει η έκθεση και σε άλλες πόλεις, κάτι που είναι στις σκέψεις μου. Θεατρικά θα είμαι με γνώριμους φίλους σε ένα παιδικό μιούζικαλ, στο Αρχοντικό Τεχνών Arte και είμαι σε αρχικό στάδιο οργάνωσης ενός μονολόγου του Κώστα Μαννούρη, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη, ο οποίος θα γίνει σε συνεργασία με τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Ψυχοθεραπευτών. Τηλεοπτικά θα εμφανιστώ στο σίριαλ «Εννέα μήνες». Επίσης διδάσκω σε παιδιά θεατρική δημιουργία τα τελευταία τρία χρόνια.

Ο Νίκανδρος                                                                   

Γεννήθηκα έναν Σεπτέμβρη στη Λευκωσία. Πάντα ήθελα να γίνω ηθεοποιός. Οι γονείς μου γελούσαν που δεν το έλεγα καλά. Δεν έφεραν ποτέ αντίσταση σ’ αυτό. Στην πέμπτη τάξη του δημοτικού, αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ιστορικός ηθοποιός, με μια παύλα ενδιάμεσα. Βρέθηκα στην Ελλάδα να σπουδάζω, παράλληλα, ιστορικός και ηθοποιός. Η ιστορία παρέμεινε η ατέλειωτή μου αγάπη. Δούλεψα στον ΘΟΚ και σε όλα σχεδόν τα ελεύθερα θέατρα, κάνοντας επίσης τηλεόραση και κινηματογράφο. Μ’ αρέσει να εξελίσσομαι και να κινούμαι συνέχεια. Θα συνεχίσω να παίζω, να γράφω, να φωτογραφίζω και να επικοινωνώ, όπου κι αν βρίσκομαι.

Πληροφορίες
Where I stand
15 -22 Σεπτεμβρίου
ώρες επισκέψεων: 15:00-22:00
(Κυριακή κλειστά)
Πρόζακ καφενείο
Μέδοντος 3Α (πάροδος Πινδάρου)
Τηλ. 22104244
Ηδύφωνο, 18.9.2016
σελ. 14