συνέντευξη στο Down Town Κύπρου για την παράσταση «Επί χρήμασι»
Κώστας: Στα κείμενά μου έχω ορισμένες εμμονές, κάποιες έννοιες και καταστάσεις στις οποίες επιστρέφω με ανησυχητική συνέπεια. Θα ήθελα το βασικό κομμάτι της κουβέντας μας να βασιστεί σ’ αυτές τις εμμονές. Θα σου λέω, λοιπόν, μια έννοια που με ενδιαφέρει συγγραφικάκαι θα ήθελα να προβαίνεις σε μια ψυχολογική-υπαρξιακή τοποθέτηση. Με αφετηρία, δηλαδή,τις λέξεις αυτές, θα ήθελα εσύ ο ίδιος να ψυχαναλύσεις τον εαυτό σου.
Έρωτας.
Νίκανδρος: Αν υποθέσουμε ότι η ζωή είναι ο καμβάς, ο έρωτας είναι η προοπτική που βάζουμε στον καμβά.
Κ: Προδοσία.
Ν: Η στιγμή που αλλάζει ο κόσμος.
Κ: Ο άλλος.
Ν: Ένα δοχείο απέναντι, που προσπαθώ, με αγώνα, και όχι με αγωνία, να αγαπήσω το περιεχόμενό του.
Κ: Οι άλλοι.
Ν:Ο πληθυντικός του άλλου.
Κ: Αζήτητο.
Ν: Ο άλλος ή εγώ; Αντικείμενο; Α, και τα τρία. Εμείς το επιλέγουμε. Τόσο ωμά.
Κ: Θάνατος.
Ν: Η μέρα της ανεξαρτησίας.
Κ: Μοναξιά.
Ν: Η αναμέτρηση με το δοχείο μας.
Κ: Ελεύθερη βούληση.
Ν: Μπορώ να αναθεωρήσω τις προηγούμενες μου απαντήσεις; Θα μπορούσα. Οκ. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει ελεύθερο όν. Όσο κι αν ψάχνω ανάμεσα στους γνωστούς μου. Αν υπήρχε η έννοια της ελευθερίας πρακτικά, η βούληση θα ήταν άχρηστη, και ως προς την απόκτηση της ίδιας της ελευθερίας.
Κ: Υπέρβαση.
Ν: Μικρές νίκες, μεγάλες ήττες.
Κ: Ελπίδα.
Ν: Το τέρμα.
Κ: Γιατί αποφάσισες να δραματοποιήσεις- με την καθοδήγηση της Μαρίνας Βρόντη- την περσινή μου στήλη «Επί χρήμασι» στο ΦιλGood;
Ν: Η απόφαση ήταν ακαριαία. Συζητώντας μαζί σου, είπα, αυτό θέλω να το κάνω. Άρχισε ένα ταξίδι, το πρότεινα στη Μαρίνα, η Μαρίνα αισθάνθηκε τυχερή που πήρε αυτό το κείμενο στα χέρια της, και αρχίσαμε, όχι αμέσως, με ανθρώπινους ρυθμούς να κτίζουμε αυτή την παράσταση. Μέσα στην εργασία μας προέκυψε η ευκαιρία να το παρουσιάσουμε στο Nicosia pop up festival, και αρχίσαμε να τρέχουμε εκατοστάρι. Ήσουν εκεί Κώστα!
Κ: Γιατί επέμενες ακόμη και σε φάσεις που εγώ προέβαλλα διάφορες φοβίες και ανασφάλειες;
Ν: Επικίνδυνη ερώτηση. Ας ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου. Χρειάζομαι λίγο χρόνο. Τον έχω;
Κ: Ναι.
Ν: Τα τελευταία χρόνια δεν είναι και τα καλύτερα. Ο κόσμος περνάει δύσκολα. Ήρθε τούμπα η ζωή του. Και δεν μιλάω για την οικονομική πίεση που έζησε και ζει ακόμα. Η ψυχολογική πίεση είναι πιο έντονη. Και γίνεται δυσκολότερη γιατί αποφασίσαμε οι ίδιοι ότι δεν έχουμε χρόνο. Όλα αποκτήσαν ένα γρήγορο και φάλτσο ρυθμό που δεν αντέχεται. Συγκλονιζόμαστε για ένα-δύο δευτερόλεπτα, χαιρόμαστε για λιγότερο, ερωτευόμαστε για ακόμα λιγότερο και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε καλά. Γίναμε όλοι οι καλύτεροι «διαπιστωτές». Με όποια παρέα και να κάτσεις μας ακούς όλους να διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος δεν πάει καλά. Βγάζουμε τον εαυτό μας απο τον κόσμο ωστόσο. Δεν βλέπει κανένας στα μάτια του άλλου, για να συνεννοηθούμε. Να δώσουμε δύναμη, ότι αγωνιζόμαστε, τώρα, τώρα να πραγματώσουμε αυτό που μας λείπει. Όλα έγιναν projects. Μένουμε στα projects, δεν περνάμε ποτέ στο βάθος της δουλειάς, και το χειρότερο δεν απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα του. Πάμε στο επόμενο αφήνοντας μετέωρα τα πάντα. Το κείμενο σου το κρατάω στα χέρια μου εδώ και ένα χρόνο, από τότε δηλαδή που το δημιουργούσες για το ένθετο του Φιλελευθέρου, φιλGood. Έγραψες κάτι κλισέ, δημιούργησες ένα άνθρωπο της εποχής σαν το καθένα μας. Εύκολο αυτό. Για μένα το κλισέ είναι τα μικρά μυστικά που μας δίνει η ανθρώπινη εμπειρία. Δεν πρέπει να τα περιφρονούμε. Αυτό το κλισέ το δημιούργησες με το δικό σου προσωπικό τρόπο γραφής. Λέξεις που δεν τις ακούς σήμερα στην καθομιλουμένη, αλλά είναι τόσο άμεσες. Το ένστικτό σου είναι κωμικό. Συλλαμβάνεις την τραγικότητα και της τα ψάλεις προκαλώντας εφορία στον αναγνώστη και στον θεατή όταν παρουσιάζονται, καλή ώρα.
Κ: Δεν θέλω να μου παινέψεις τα κείμενα, θέλω να μου απαντήσεις σε σχέση με σένα και σε σχέση με τον καθένα.
Ν: Δεν κάνω το αντίθετο. Αυτές οι φοβίες και οι ανασφάλειες οι δικές σου περνάνε στο κείμενο και επικοινωνούν με τον αναγνώστη. Δεν αφορούν μόνο στην δραματοποίηση του συγκεκριμένου κειμένου πρακτικά. Μιλάω και για την δική μου αντίληψη. Και για τις ανησυχίες και την αγωνία μου. Πως συνεχίζω με τα όνειρά μου με τους στόχους μου, σεβόμενος την προσωπικότητά μου και το ποιος είμαι, επικοινωνώντας το μέσα σε ένα επικίνδυνο κόσμο που έχει δίκιο μόνο. Εδώ βρίσκεται και η επιμονή μου να δραματοποιήσουμε αυτό το κείμενο. Είναι ο καθένας μας αυτός ο άνθρωπος, ο δικός σου και ταυτόχρονα ξένος, και θέλει να μιλήσει για το δίκιο του, που ταυτόχρονα είναι και άδικο και κάνει τη ζωή του συναρπαστική. Δημιούργησες ένα πολύπλευρο άνδρα. Μετά από συνεχόμενες σιωπές στην ζωή του αποφασίζειή αποφασίζεται από το περιβάλλον του, συνειδητά ή ασυνείδητα να επισκεφτεί τονψυχοθεραπευτή. Εκεί στον καναπέ ανοίγει το στόμα του. Σίγουρος ή όχι, ανοίγεται μπροστάστον θεατή και έχει πολλά να πει και άλλα τόσα να αποσιωπήσει. Περνάει μια επίπονηδιαδικασία μέχρι να ξετυλίξει τις εμμονές, τον έρωτα, τους άλλους, τον άλλον… αυτό όλοι μας κάποια στιγμή δεν καλούμαστε να κάνουμε, εκεί γύρω στα 40; Παλεύουμε με τις αντιθέσεις μας που μας έχουν μπερδέψει, οι οποίες μοναδικό στόχο έχουν να ομορφαίνουν τη ζωή μας, κι όταν τις ξετυλίξουμε και τις δούμε από απόσταση, η ζωή μας μπαίνει στην άνοιξη… ίσως. Σ’ αυτήτην τέχνη σου γίνομαι ο αγωγός για να το επικοινωνήσω με την καλύτερη μαέστρο, την Μαρίνα. Και να μοιραστούμε με τον κόσμο την τραγικότητα της κωμωδίας ή το αντίθετο. Αυτό που είναι η ζωή μας Κώστα μου, κάνοντας μια προσπάθεια να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα μας. (παύση) Έλα μια αγκαλιά, την χρειάζομαι και γω.
συνέντευξη στον Αντώνη Γεωργίου, με αφορμή την έκθεση w h e r e i s t a n d
μια κουβέντα με τον Παντελή Παναγιώτου στο manifesto.blog
http://cameratapoliteia-artists.tumblr.com/post/80758999531
διαβάστε επίσης
συνέντευξη στη Μερόπη Κυριάκου
συνέντευξη στο Μιχάλη Χριστοδούλου
